İlk paylaşacağım vaka, bir şimdiki hayat regresyonu:

Bana arkadaşının tavsiyesiyle gelen danışanım Gizem hn, 30 lu yaşlarında evli, çalışan ve çocuklu bir bayandı. İlk etapta doldurduğu formda çalışmaya geliş sebebi olarak ” tahammülsüzlük, asabiyet, aşırı detaycılık ve kuralcılık ” olarak yazmıştı. Yaptığımız kısa ön görüşmede, bu davranış kalıplarının özellikle 4 yaşındaki kızı ile olan ilişkisi sırasında ön plana çıktığını ve kendisini çok rahatsız ettiğini söyledi. Anlattığına göre danışanın annesi de çok katı kuralları olan, oldukça titiz bir anneydi. Anne-baba ilişkilerinde tartışmalar eksik olmuyordu..ve danışanım bir sahnede kendisini anne-baba tartışmasını ağlayarak dinleyen bir çocuk olarak anlatıyordu. Annesinin annelik rol modeli onun modern bakış açısıyla örtüşmüyor, bazen kızına karşı kendisini, annesinin küçükken kendisine yaklaştığı tarzda yaklaşırken bulduğunda bu duruma çok kızıyor fakat değiştirmekte de oldukça zorlanıyordu. Regresyon terapisini daha önce deneyimlemiş bir arkadaşının tavsiyesiyle gelmişti ve kendisine yardımcı olup olamayacağımı merak ediyordu.

Bu öngörüşmeden sonra hemen seansa geçtik. Seansın nasıl ilerleyeceğini anlatmış olmama rağmen kendisinde biraz da olsa endişe olduğunu ve bunun transa geçişini engellediğini fark ettim. Bu yüzden seansa ara verip kısa bir sohbet yaptık..henüz bu sohbetimiz sırasında bile tamamen annesinden devraldığı bir düşünce kalıbını keşfettik ve not aldık. Birkaç dakikalık sohbetten sonra tekrar seansa koyulduk.

İlk geçiş yaptığımız sahne, danışanın anne karnında olduğu sahneydi. Henüz ben kendisine komut bile vermeden ilk olarak o sahneye geçiş yapmıştı. Anne karnında ve doğum anında  “duygusuz, bebek gibi değil de bir yetişkin gibi hissediyorum ” demişti. Annesinin hamileliği sırasında endişe, stres gibi bazı duygularını kendi hisleri gibi sahiplenmişti. Özellikle bir sahnede annesini karnı burnunda olmasına rağmen öfkeyle evi temizlerken görmüştü. O sahnede anne babaya kızgındı ve söylenerek de olsa evi temizliyordu.

Diğer keşfettiğimiz sahnelerin birinde annesinin kendisine zorla tuvalete alıştırmaya çalıştığı önemli bir sahne vardı.Yeni bir eve taşınılmıştı ve tuvalet alaturkaydı. Henüz 4 yaşında olduğu için ilk defa karşılaştığı bu tuvalet modelinden korkmuştu, tuvaletin deliğine düşeceğini sanarak ağlıyordu. Annesi ise danışanın başında dikilmiş, onu tuvalete doğru şekilde oturması ve buna alışması gerektiğini konusunda hem zorluyor hem de azarlıyordu. Bu sahnede küçük çocuk kendi zihninde ” Annem bana bağırıyor, demek ki beni yeterince sevmiyor. Annem beni anlamıyor bir türlü “ gibi kayıtlar yapmıştı.

Başka bir sahnede evde oyun oynadığı bir sırada yine annesinin ev dağılacak, salon kirlenecek tarzı yaklaşımından dolayı bir anda sonlanan bir oyun ve küçük çocukta yarattığı hayal kırıklığı vardı. Onun çocuk beyninde bu sefer ” annem niye bu kadar ciddi? annem beni anlamıyor.” şeklinde bir kayıt oluşmuştu.

Yine, keşfettiğimiz farklı bir sahnede ise annesinin yemeğini zamanında yemediği için soğuması sebebiyle kendisine kızdığı bir an vardı. Anneannesi kendisine daha ılımlı davrandığı için iştahının açıldığını fark etmişti, ama annesi onu zorladığında veya bağırdığında iştahı kapanıyordu. Burada da kafasından geçen düşünce “keşke annem de anneannem gibi olsa ” idi.

Bütün sahneleri keşfettikten sonra ana rahmine ilk düştüğü andan itibaren hepsini dönüştürdük. Bu sefer doğduğu anda kendisini duygusuz bir yetişkin gibi değil de, gerçekten küçük bir bebek gibi hissetti.

Bu dönüştürme bölümü esnasında aslında kendisinin de annesine sevgisini gösteremediğini farketti ve katarsis yaşadı. O andan itibaren annesine anlayış geliştirmeye başladı.

İçsel çocuk çalışmasına  geçtiğimizde ilerde hangi yaş dönemlerine bakılması gerektiğine dair not aldık ve bir kere daha çalışmak üzere sözleştik.

Rehberi ile biraraya geldiği bölümde rehberi ona ” Sen aslında mutlu bir çocukluk geçirdin, bundan sonra da mutlu olmayı hakkediyorsun. Mutluluğun kaynağını dışarda arama, içine bak. Sevgiye dön, sevgi en büyük güçtür, sevgi herşeyi çözer. ” dedi.

Seans bitiminde, çocukluk anılarını anlatırken başının sağ tarafında biraz ağrı olduğunu ama seans bittiğinde öyle bir ağrının kalmadığını, iyi hissettiğini söyledi.

Bir gün sonra konuştuğumuzda, seanstan sonra gayet iyi hissettiğini sadece ilk gün hafif bir uyku hali ve yorgunluk olduğunu söyledi.

8 gün sonra konuştuğumuzda gayet iyi olduğunu, işte biraz yoğunluk yaşadığını ama evde kızına karşı çok daha toleranslı ve esnek davranmaya başladığını fark ettiğini söyledi.

İşte böyle sevgili günlük…Bazen hem nedenini hem de sonucunu biliriz  ama bazı davranış kalıplarımızı dönüştürmekte zorlanabiliriz. ANA KARNINDAN İTİBAREN İLKOKULA BAŞLAYANA KADAR GEÇEN SÜREDE BİLİNÇALTIMIZDA KAYIT ETTİĞİMİZ ŞEYLER O KADAR GÜÇLÜ OLABİLİRLER Kİ BAZEN KAYNAĞINA GİDİP BAKMAK EN KESTİRME DÖNÜŞTÜRME METODU OLABİLİR.

KISSADAN HİSSE: SAYIN ANNELER VE BABALAR, MİNİK YAVRULARINIZI ÇOK SEVDİĞİNİZ İÇİN VE ONLARIN İYİLİKLERİNİ DÜŞÜNDÜĞÜNÜZ İÇİN ONLARA YEMEK KONUSUNDA BASKI UYGULUYORSANIZ, LÜTFEN YOL YAKINKEN GERİ DÖNÜNÜZ!  BUGÜNE KADAR EVDE YEMEK VARKEN AÇ KALAN BİR ÇOCUK ASLA DUYMADIM AMA SEVİLMEDİĞİNİ HİSSETTİĞİ İÇİN İŞTAHI KAPANAN ÇOK ÇOCUK DUYDUM. TEKRAR EDİYORUM: SEVİLMEDİĞİ İÇİN DEĞİL, SEVİLMEDİĞİNİ HİSSETTİĞİ İÇİN …